Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ι.ΚΑΡΑΜΒΑΛΗΣ
Τα ποιήματα τούτης της συλλογής,που έχουν γραφεί από μία νεαρή μαθήτρια Λυκείου,έρχονται να επιβεβαιώσουν όσα είχαμε τονίσει τότε,διαβάζοντας την πρώτη ποιητική κατάθεση στα 1994 ("ΑΔΕΙΑ ΣΚΗΝΗ").Πράγματι, η ποιητική της γραφίδα χαρακτηρίζεται από μιαν- ασυνήθιστη για την ηλικία της- ωριμότητα,που προσλαμβάνει κι έναν ολόκληρο τρόπο-στάση ζωής,πνευματική καλλιέργεια και φαντασία,καθώς κι έναν ιδιόμορφο-εντελώς προσωπικό-χαρακτήρα και ύφος γραφής,ενώ τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται είναι μάλλον σπάνια,όσο και η ξεχωριστή θέαση των πραγμάτων,των γεγονότων και των καταστάσεων που βιώνει.
Οι στίχοι της Λυδίας Λάβδα διαπνέονται από μιαν αρμονική συνύπαρξη ρεαλιστικών και ρομαντικών συνάμα- γιομάτων ιδεολογία και αίμα ζωής-καταστάσεων και ο συμβολισμός και η κατακεραύνωση κάθε τι ψεύτικου και επίπλαστου κυριαρχούν στο έργο της κι είναι ένα γερό χαστούκι για μερικούς-όπου κρατούντες κάποια ηνία...
Τα ποιήματά της αποπνέουν πρώτιστα έναν αέρα ελευθερίας κι ένα καθάριο νερό ορμητικού χειμάρρου που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του.Σαρκάζει και αυτοσαρκάζει,αναρωτιέται,ανησυχεί,προβληματίζεται,
εμφιλοχωρεί σε φιλοσοφικά σχήματα και θαμπές πολιτείες
δίνοντας και δείχνοντας έναν δρόμο,κάποιο μονοπάτι ίσως και δεν φοβάται ν'αναμετρηθεί ακόμη και μ'αυτό το στοιχείο του θανάτου·το αναπνέει και το προσπερνά,καταγγέλλοντας τα κακώς κείμενα κι όλους αυτούς τους παλιάτσους-ανθρωπάκια της χαμοζωής, τους συμβιβασμένους και τους δραπέτες των ιδανικών...
Τα ποιήματά της,ολιγόστιχα,κατορθώνουν να διεισδύσουν ως το βάθος των πραγμάτων και οι εναγώνιες ερωτήσεις,αναζητήσεις και προβληματισμοί της γυρεύουν μιαν απάντηση όπου αρκεί ένα"μήπως",ή ένα "ίσως" ή έστω μια φωνή παρουσίας "να γίνει φωτιά να φωτίσει το δρόμο..."!
Οι γόνιμοι επηρεασμοί της από την ποιητική γραφίδα της μητέρας της Κατερίνας Ν. Θεοφίλη,σμίγουν με βιώματα και καταστάσεις που κατακερματίζουν μουχλιασμένες μνήμες και αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στο χώρο της σύγχρονης γυναικείας ποίησης,όπου-οφείλουμε να τ'ομολογήσουμε-ελάχιστες είναι οι φωνές εκείνες που μιλούν με τόσες δόσεις ρεαλισμού και θέασης των πραγμάτων,ενώ κάπου-κάπου η ζωντάνια και η παραστατικότητα των στίχων,δημιουργούν μικρούς ορισμούς που θα τους ζήλευαν και φημισμένα λεξικα·παραθέτουμε έναν απ' αυτούς :
"Η ευτυχία!Τηλεκατευθυνόμενο τραινάκι
που ξέφυγε απο τις σιδηροτροχιές της ζωής..." !
Η ποίηση της Λυδίας Λάβδα είναι σε τελική ανάλυση μια ποίηση που μοιάζει με νυχτερινή βροχή σε διψασμένο καλοκαιριάτικο χώμα,μια κραυγή ενός κουρασμένου πρόσφυγα,μια ανυπόταχτη ελεύθερη φωνή!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ι. ΚΑΡΑΜΒΑΛΗΣ
-ποιητής
-δοκιμιογράφος
-κριτικός
 |
| "Σχήματα Συνείδησης" Λυδία Λάβδα (ποίηση 1997) |
